Memoria, tiempo y mujer son líneas de trabajo que Laura Piñeiro ovilla en sus obras a través de metáforas imbricadas en su propia biografía. Cose y descose cual Penélope sus recuerdos, mientras respalda con su actuación una forma de resistencia que no cae en la facilidad del panfleto. Parece obvio que hay una permeabilidad referencial de corrientes artísticas feministas de los años setenta, etapa en la que se impulsó la aplicación de lo textil como medio, un vehículo de transmisión en el que Piñeiro insiste para referir con actitud sus actuales emotivos encuentros con el pasado.

Sobre antiguas cartas de mujeres a familiares embarcados, la artista borda palabras y frases en un intento por perpetuar la memoria colectiva. Todas y cada una de las misivas punteadas retienen conmovedoras semblanzas de vida y muerte, también de miseria de posguerra e iniquidades autoritarias. En la pieza Ambliopías de la historia abunda de nuevo en estrategias de citas testimoniales, mujeres que han quedado en la oscuridad, marginadas por la imaginería cultural e histórica levantada durante siglos por el hombre. Graba entonces, entre otros mujer, los nombres de Hildegarda de Bingen o Virginia Wolf, presencias interpretadas ahora en un contexto de narración y recuerdo.

Del mismo modo esta joven recurre al mito de Filomela para representar voces enmudecidas. Bajo la alegoría de aquel aterrador relato de odio y venganza se expone la imagen de una instalación amable, de dedales de cerámica, frágiles y simbólicos, que alargan su sombra sobre paredes y suelo de la sala. A modo de campanas que no suenan, Laura Piñeiro reverbera de nuevo en el silencio impuesto, dando significado con una estética actual a temas de siempre. En esta muestra solo el tiempo susurra su “tic, tac” en un viejo reloj sostenido por finos hilos.

A Costura, o tecido ou o bordado entendidos como modos de producción doméstica, asociados tradicionalmente ao xénero femenino, inseríronse nas artes visuais contemporáneas adquirindo, así, novas resignificaciónns. Pensemos nas propostas de artistas como Rosemarie Troquel, Elizabeth Aro, Ghada Amer, Joana Vasconcelos ou Elena del Rivero, entre outras moitas. Trátanse de propostas que reformulan distintas políticas de representación do feminino.

Tecer, coser ou bordar son traballos onde están presentes o ritmo e o íntimo. As pezas de Laura Piñeiro, realizadas cunha factura precisa e impecable, unen esas reformulacións da contemporaneidade xunto a pescudas persoais e particulares, interrogándose sobre as voces pasadas  do seu imaginario colectivo e persoal.

A instalación Cartografía daqueles mares (2012), os  gofrados Ambliopías da Historia (2012) ou caligrafías bordadas de (re) Construíndo (me) (2007) amosan eses vínculos entre xeracións, como define o propio feito de fiar e bordar.  

Tecer historias.

Suturar vellas feridas.

Enfiar a agulla  e romper o silenzo.

Remendar aqueles rotos que baleiraron parte da nosa herdanza, permitindo o esvaecemento de moitos faces de luz.

Tic, tac, tic, tac…

O fío do tempo vai vencellando estratos, tecidos, imaxes e recordos.

Vai pronunciando verbas. Tamén vai afogando sons.

Laura Piñeiro enfía a agulla anacrónica da historia, para chamar a atención sobre as marxes, sobre ese espazo do entre, entre os pespuntes. Porque é alí onde residiu sometida a actividade artística de moitas mulleres ó longo da historia. E ó mesmo tempo, ese trazar de círculos concéntricos, que discorren da man de Chronos, recolle a estela de moitas?artistas, que transformaron esas ferramentas opresivas, propias das tarefas “femininas” dende una clave historicista, en “puntadas” de subversión, nun novo camiño ó relacionar o acto de coser coa historia social das mulleres. Mediante?este qué facer, reflexiona as cambiantes ideas de feminidade e os papeis adscritos ás mulleres.

A través da peza Ambliopías da historia, ese nomes esvaídos, pousados no esquecemento, son pronunciados un a un, ritmicamente, amosando unha cadencia adormecida, a modo de arquivo, que reescribe un discurso sepultado durante séculos.

A ausencia fálanos desas capas da historia que se foron urdindo baixo a ollada coercitiva de aqueles que tiñan o poder. O poder de non pronunciar. O poder de non recoñecer.

A modo case dunha orfebre téxtil, as súas puntadas delicadas, nunha sorte de precisión quirúrxica, remexen no mundo da costura para por de relevo e reividicar a expresividade estética da mesma, cos materiais que suxiren un mundo de sensacións táctiles e visuais relacionadas case con experiencias corporais. Un corpo feminino que se presente tecendo infatigablemente unha historia, o seu propio relato, que sempre foi contado dende ollos alleos. A través do Canto de Filomela, esas voces fuxen da escuridade, trocando a penumbra por un halo de esperanza.

A figura de Filomela, nunha tentativa de visibilidade e supervivencia, utiliza o fío para materializar a súa voz reducida á nada,?aniquilada, como vehiculización encuberta da súas mensaxes de esperanza. Nesta obra atisvo certas reminicencias conceptuais coa obra de Louise Bourgeois, na súa reflexión sobre a dor, o silenzo e a denuncia da violencia cara a muller,?dende un plano no que a mitoloxía e as teorías feministas se solapan.

Unha sorte de fíos que discorren enredando historias autobiográficas a través das correspondencias transferidas tamén confire a instalación Cartografías de aqueles mares. Os pequenos lenzos son engarzados pola artista como paraxes transitorios, soporte temporal, lugar de paso ou demora das verbas, onde Laura realiza as súas labores de agulla: a partir dunha reconstrución analóxica do legado da súa familia, transfórmase en testemuño vivencial dunha realidade social doutros tempos, que a pesares das palpables diferenzas en canto ós medios, paradóxicamente non difire moito da actualidade?en certos aspectos referentes á liberdade.

Agullas, fíos, febras, alfinetes… as armas da loita repousan sobre o chan da batalla; o sabor da vitoria non semella doce; son certamente vestixios de amargor e a quimera do triunfo disípase con feitos.

Pero os fíos aflúen nunha rede que xa se comezou a coser.

É o propósito de entretecer as vergas do tempo, restituíndo vellas conversas coa memoria, xa nomea aquelas voces afogadas nas augas privativas da historia.

As voces volven resoar…

Tic, tac, tic, tac…